Στην κινεζική καλλιγραφία, υπάρχουν μόνο έξι βασικές πινελιές που, όταν συνδυάζονται με διαφορετικούς τρόπους, αποκαλύπτουν διαφορετικές λέξεις ή χαρακτήρες με τις σημασίες τους. Για να διαβάσει κάποιος μια κινέζικη εφημερίδα, χρειάζεται να γνωρίζει περίπου 3.000 χαρακτήρες, η γνώση 5.000 χαρακτήρων είναι εξαιρετικά καλή και των 8.000 θεωρείται ότι κάποιος είναι λόγιος. Συνολικά, υπάρχουν περίπου 50.000 μοναδικοί κινεζικοί χαρακτήρες, αλλά μόνο ένα μικρό κομμάτι από αυτούς είναι απαραίτητοι και χρησιμοποιείται για την ημερήσια επικοινωνία.
Όπως τα είδη ένδυσης, η ιατρική, η γεωργία, οι πολεμικές τέχνες καθώς και τα άλλα στοιχεία που αποτελούν τον "θεόπνευστο πολιτισμό" της Κίνας, ο γραπτός λόγος θεωρήθηκε ως δώρο από τους θεούς. Οι πρώτοι μύθοι ανάγονται στον εφευρέτη των κινεζικών χαρακτήρων Καν Σιέ 倉頡 (Cāngxié), που έζησε γύρω στο 2650 π.Χ., περίπου 5.000 χρόνια πριν. Ο μύθος λέει ότι είχε τέσσερα μάτια, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Στο πέρασμα των γενεών και των δυναστειών, εκείνοι που καλλιέργησαν το ουράνιο δώρο της γραπτής γλώσσας ήταν σεβαστοί. Αυτοκράτορες άφησαν σκαλισμένα διατάγματα σε στήλες και βουνοπλαγιές για τις επόμενες γενιές, πολιτικοί έγραψαν στίχους που ξεκίνησαν και τελείωσαν πολέμους, ποιητές χρωμάτισαν την ιστορία με θρήνους και επαίνους που τραγουδήθηκαν για πολύ καιρό μετά καθώς επίσης αποτέλεσαν την "ζωντανή" ιστορία της Κίνας.
Κινεζική καλλιγραφία, η τέχνη της γραφής των ιδεογραμμάτων, μελετάται σε τέσσερα μέρη: Πινέλο, μελανοδοχείο, μελάνι και το χαρακτηριστικό ρυζόχαρτο "Σουάν Τζι" 宣纸 (xuānzhǐ) χαρτί. Αυτοί είναι επίσης γνωστοί ως οι "τέσσερις θησαυροί μελέτης". Αυτά τα εργαλεία-γραφής καθώς και οι συμπληρωματικοί πολύτιμοι λίθοι, όπως το στήριγμα του πινέλου, τα βάρη για το κράτημα του χαρτιού και τις χειροποίητες σφραγίδες, ήταν το σήμα κατατεθέν των μορφωμένων και όσοι τα κατείχαν (υλικά και τεχνικά) θεωρούνταν οι λόγιοι της εποχής.
Οι έξι βασικές πινελιές αποτελούν την καρδιά της κινεζικής καλλιγραφίας. Το Χενγκ (héng) είναι μια ευθεία γραμμή (一) και σχηματίζεται από αριστερά προς τα δεξιά, που αποτελεί επίσης και το "ένα", "δύο" (二) και "τρία" (三), με τις αντίστοιχες πινελιές. To Σου (Shù) είναι μια κάθετη γραμμή γραμμένη από πάνω προς τα κάτω όπως ένας πυλώνας. To Πιέ (Piě) είναι μια σαρωτική πινελιά από πάνω δεξιά προς τα αριστερά κάτω, μια καμπυλωτή αντιστοιχία με τον αντίθετο εταίρο της, την Να (Nà). Οι "γωνιώδεις" με τις απότομες σχισμές τους πινελιές Τιάν (Diǎn) και Τι (Tí) βρίσκονται διάσπαρτα στους διάφορους χαρακτήρες όπου αντίστοιχα σχεδιάζονται από κάτω προς τα πάνω δεξιά και πάνω και προς τα κάτω αριστερά. Αυτές οι έξι πινελιές συνδυάζονται ποικίλως για να σχηματίσουν διάφορα μείγματα ώστε να δημιουργήσουν πιο σύνθετες ετυμολογικά λέξεις και ιδέες.
Οι πινελιές είναι υψίστης σημασίας. Δεν μπορεί κάποιος να προσεγγίσει αυτά τα ιδεογράμματα με όποιον τρόπο θέλει και να ελπίζει σε ένα σωστό αισθητικό αποτέλεσμα. Η σειρά για τη σύνταξη μιας λέξης στα κινεζικά ορίζει ότι η πινελιά πρέπει να κινηθεί από πάνω προς τα κάτω, αριστερά προς τα δεξιά και από έξω προς τα μέσα. Σαν μια καλή χορογραφία, ένας καλογραμμένος χαρακτήρας ισορροπεί την ομορφιά με το νόημα. Όπως συμβαίνει και με μεγάλο μέρος της κινεζικής φιλοσοφίας, η αρμονία της αισθητικής με τη νόηση είναι ο τελικός στόχος.
Πολύ συχνά, οι κινεζικές λέξεις έχουν πολλαπλά στρώματα εννοιών. Αυτό που στην δύση ονομάζουμε «λέξη», στα κινέζικα αποτελείται από έναν ή περισσότερους χαρακτήρες και ο χαρακτήρας είναι το άθροισμα των μερών του, τα απλούστερα ιδεογράμματα που απαρτίζουν τις βασικές έννοιες σχηματίζουν πολύπλοκους συνδυασμούς με μεγαλύτερο βάθος.
Για παράδειγμα, «γεια» στα αγγλικά είναι μια λέξη, ενώ το Νι Χάο (Nǐ Hǎo) στα κινέζικα είναι μια έκφραση και αποτελείται από δύο χαρακτήρες Nǐ (你) και Hǎo (好). Αυτοί, με τη σειρά τους, έχουν τα δικά τους στοιχεία: Nǐ, που σημαίνει "εσύ" το οποίο προσδιορίζεται από τους χαρακτήρες "άτομο" (人) και "εσύ" (尔) και το Hǎo, που σημαίνει καλό όπου αποτελείται από το συνδυασμό δυο ιδεογραμμάτων, της γυναίκας (女) και των παιδιών (子). Αυτό είναι ένα από τα απλούστερα παραδείγματα και φυσικά υπάρχουν πολύ πιο περίπλοκα και πιο πλούσια σε νόημα (αν σας ενδιαφέρει, μπορείτε να ελέγξετε τα άρθρα μας στην ενότητα "Κινέζικα" εξερευνώντας διαφορετικούς χαρακτήρες και το κρυφό εσωτερικό-νόημά τους).
Σήμερα, μπορείτε να βρείτε δύο διαφορετικές μορφές του κινεζικού γραπτού λόγου: την απλοποιημένη γραφή (χρησιμοποιούνται κυρίως στην ηπειρωτική Κίνα) και την παραδοσιακή (που χρησιμοποιούνται στην Ταϊβάν, το Χονγκ Κονγκ, το Μακάο κ.α.). Η παραδοσιακή μορφή έχει, με σπάνιες εξαιρέσεις, διατηρήσει την πλήρη κληρονομιά του παρελθόντος καθώς είναι περίτεχνη με όμορφες πινελιές, οι χαρακτήρες της είναι γραμμένοι σήμερα με τον ίδιο τρόπο που ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια.
Καθώς διατηρείται μέχρι σήμερα από μια τέτοια αρχαία εποχή, μια εποχή που λένε ότι θεότητες περπάτησαν στη γη, η κινεζική γραφή δεν μπορεί παρά να είναι εμποτισμένη με αυτό το θεϊκό πολιτισμό. Και είναι ακριβώς εκεί, μέσα τους, η κρυφή σοφία, καθώς μας περιμένει να την ανακαλύψουμε και να την αποκρυπτογραφήσουμε.